Jak poprawić zapamiętywanie?

Witajcie Drogie Czytelniczki!

Do naszego mózgu codziennie trafia ogromna ilość nowych informacji, z których część musimy zapamiętać. Niestety ludzka pamięć jest zawodna. Niekiedy nie potrafimy także przywołać na pamięć tego, czy wykonaliśmy jakąś czynność. Chyba każdej z nas zdarzyło się chociaż raz zadawać sobie pytanie: "Czy ja na pewno wyłączyłam żelazko"? Ponadto trudno nam zatrzymać w głowie wiele szczegółów dotyczących zdarzeń, przyswajanej wiedzy, poznawanych osób itp. Sposoby na poprawienie zapamiętywania zwane są mnemotechnikami. Dzięki nim skuteczniej zatrzymamy w swojej głowie niezbędne informacje z wielu zakresów. Podstawowe techniki wykorzystywane w zapamiętywaniu to:

• metoda powtarzania na głos

         Stosuje się ją, by zapisać w świadomości wykonywaną właśnie czynność. I tak podczas wyłączania żelazka warto powiedzieć na głos: " Właśnie wyłączam żelazko. Nie będę musiała zastanawiać się za kilka godzin, czy to zrobiłam". Kiedy w ciągu dnia dopadnie nas znajoma wątpliwość w tym temacie, szybko przyjdzie nam na myśl wypowiedziane w trakcie wykonywania czynności zdanie i upewnimy się, że żelazko zostało wyłączone

• myślenie obrazowe

Musisz kupić chleb i żarówkę. Nie zapisuj tego. Wyobraź sobie, że wkręcasz żarówkę w chleb. Im bardziej atrakcyjnie tym lepiej:) Oczywiście możesz budować o wiele dłuższe łańcuchy skojarzeń. Podobna technika dotyczy zapamiętywania ciągów liczb. Wystarczy każdą cyfrę zapisać w myślach jako obraz kojarzący się z jej kształtem a potem połączyć poszczególne elementy w zabawną historię.

Kolejne mnemotechniki w następnym wpisie. Dziękuję za poświęcenie chwili wszystkim, którzy zaglądają na mojego bloga. Pozdrawiam,

Marta :)

Źródło: Pixabay

Jak pokonać nieśmiałość III

Moje Drogie! Dziś kolejne rozważania na temat nieśmiałości, chyba ostatnie jak na razie. Zapewne jeszcze wrócimy do tego tematu, jednakże dziś przejdźmy do praktyki:) Proponuję z pewnością znany przez wiele z Was zestaw ćwiczeń, rodzaj autoterapii, którą można wykonywać we własnym zakresie. W tym celu należy:

1. Sporządzić listę zadań o różnym stopniu trudności np. zapytanie obcej osoby na ulicy o godzinę, powiedzenie komplementu kasjerce, dołączenie do grupy rozmawiających znajomych, udział w wystąpieniu publicznym na uczelni lub w pracy itp. Z pewnością każda w Was znajdzie wiele pomysłów na tego typu wyzwania, stosownie do swoich możliwości i zgodnie z tym, co sprawia Wam trudność.
2. Pogrupować "akcje" od najłatwiejszych do najtrudniejszych do wykonania.
3. Codziennie wykonywać jedną z czynności
4. Na koniec konieczna jest analiza:

• W jakim stopniu dana czynność okazała się dla Ciebie trudna?
•  Jak się czułaś przed jej wykonaniem, w czasie i tuż po?
• Jak Twoim zdaniem poradziłaś sobie z tym zadaniem?
• Co można byłoby poprawić?
• Z czego jesteś dumna?
• Jaki będzie kolejny krok na drodze do walki z nieśmiałością?

Źródło: Pixabay

Pamiętaj!  Jeżeli nieśmiałość uniemożliwia Ci normalne funkcjonowanie społeczne i paraliżuje, być może konieczna będzie konsultacja psychologiczna. Specjalista sprawdzi, czy nie potrzebujesz terapii z jego udziałem, by móc normalnie żyć. Nie obawiaj się takiego spotkania. Dziś osoby świadome i dbające o swój rozwój korzystają z pomocy psychologa w wielu kwestiach. Posiada on niezbędną wiedzę oraz znajomość mechanizmów rządzących naszą psychiką i dlatego potrafi skutecznie wesprzeć w sytuacji pozornie bez wyjścia.

Powodzenia!

Jak pokonać nieśmiałość? cz II

Pokonywanie, walka, radzenie sobie z nieśmiałością...któregokolwiek z tych wyrażeń użyjemy w gruncie rzeczy chodzi o to samo- przestać w końcu być paraliżowanym przez lęk i zawstydzenie przed ludźmi.

Jednym ze sposobów może być spojrzenie na siebie z trochę inne perspektywy. Zwykle jesteśmy skłonni skupiać się na sobie i wyolbrzymiać wpadki czy nie powodzenia towarzyskie. Jednakże prawda jest taka, że jeżeli znajdujesz się w większym gronie cała uwaga nie jest skupiona wyłącznie na Tobie. Nikt nie wypatruje też twoich gaf czy nie czeka na to, aż powiesz coś głupiego.

Grafika: https://www.instagram.com/elentarion/

Ludzie odbierają Cię zazwyczaj wraz z całym pakietem Twoich cech np: ładny uśmiech, sympatyczna, trochę nieśmiała, ciekawy makijaż, studiuje nietypowy kierunek, lubi koty. 

Oczywiście pewne cechy wybijają się na pierwszy plan, ale jeżeli mówimy o ludziach z którymi chcesz kontynuować znajomość, to zapewne chodzi o osoby, które same mają świadomość swych wad i pewnie na ich skupiają swoją uwagę:) Jeżeli są to jednostki nieprzyjazne, lubiące wskazywać na kompleksy innych i się tym dowartościowywać, to cóż Cię obchodzi ich zdanie. Redukuj takich w swoim otoczeniu:)

Poprzednie artykuły dotyczące nieśmiałości znajdziesz pod tymi linkami:

http://openminded83.blogspot.com/2016/05/jak-pokonac-niesmiaosc-cz1.html

http://openminded83.blogspot.com/2016/05/dzis-chciabym-porozmawiac-z-wami-o.html

Pozdrawiam Was serdecznie i gorąco, zgodnie z dzisiejszą pogodą!

Ps. Proszę o ewentualne sugestie dotyczące zmiany rodzaju czcionki na przyjazną dla oka;)

Jak pokonać nieśmiałość? cz.1

Jesteś nieśmiała (pozwólcie, że będę pisać dla uproszczenia w rodzaju żeńskim) i nie odpowiada Ci to? Choć wielu lubi swój introwertyzm, "dzikość" w kontaktach z ludźmi, swoją wyróżniającą się, delikatną stronę osobowości, naprawdę może ona utrudnić życie. Dlaczego? Otóż nieśmiałość:

• buduje w głowie opory
• blokuje przed poznawaniem nowych ludzi
• nie pozwala zbliżyć się do nich
• nie pomaga w dążeniu do celów
• sprawia, że trudniej Ci się rozwijać

Jeżeli tak jest w Twoim przypadku- pora zacząć pracę na sobą. Oczywiście najlepiej działać małymi krokami, ale systematycznie. Od małego kroczku mrówki, do ogromnego słoniowego!

Pierwszy krok to zdobycie świadomości tego, jaką masz osobowość. Kiedy to wiesz, znasz siebie, każda modyfikacja to tylko kwestia czasu i pracy nad sobą.

W czym, Kochani, przeszkadza Wam nieśmiałość? A może lubicie ją w sobie?

Grafika: https://www.instagram.com/elentarion/

Nieśmiałość- czym jest?

Dziś chciałbym porozmawiać z Wami o nieśmiałości. Kiedyś sama byłam bardzo nieśmiała. Dziś już w sumie nie mam tego problemu, ale w swoim otoczeniu widzę wiele nieśmiałych osób, zwłaszcza młodych, choć to oczywiście nie reguła. Wydaje mi się, że ten problem jest nieco bagatelizowany, choć dla osoby nieśmiałej jest to ogromna bariera psychiczna przed światem. Nieśmiałość to strach, wstyd, obawa przed innymi, przez tym jak nas ocenią, przed rozmową, przed załatwieniem spraw w urzędzie, wreszcie przed wystąpieniami publicznymi. Ile osób, tyle aspektów sprawy.

Z obserwacji  otoczenia wnioskuję, że nieśmiałość w dużym stopniu wiąże się z kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości. A może macie na ten temat inne zdanie?

Czy nieśmiałość jest tym samym co fobia społeczna? Nie! Fobia społeczna należy do zaburzeń lękowych, zaś nieśmiałość jest pewną cechą charakteru, uciążliwą, lecz zazwyczaj niepatologiczną.

Oczywiście nie wolno bagatelizować emocjonalnych zaburzeń lękowych i nazywać ich zwykłą nieśmiałością, to tak na marginesie.

Nigdy nie uważaj, że Twoja nieśmiałość to "zła" cecha charakteru. Ona Cię w pewien sposób kształtuje i czyni wyjątkowy. Osoby nieśmiałe są nawet czasem bardziej lubiane niż te "rozkrzyczane" i bardzo pewne siebie. Jednakże jeżeli uważasz, że chcesz coś zmienić w tym aspekcie, by łatwiej Ci się żyło- warto podjąć tę walkę. Na pewno Ci się uda!

Fot. Pixaby

Jak walczyć z nieśmiałością? To temat na inny wpis:) Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do komentowania!

Bądź dla siebie wyrozumiały!

Niestety, jesteśmy swoimi największymi krytykami. Nie puszczamy sobie płazem nawet najmniejszych potknięć. Potrafimy latami analizować błędy..Nikt nie jest doskonały- to hasło jako puste słowa czasmi powtarzamy, lecz sami w nie nie wierzymy. Ale przecież to prawda!

1. Nikt nie jest doskonały i nie musi być.

Przestań jedynie to powtarzać, a zacznij tak myśleć i z tej perspektywy patrzeć na porażki. Wyobraź sobie, że potknięcie dotyczy osoby, którą kochasz, szalejesz za nią. Czy nie puszczasz tego od razu w niepamięć, szukając setek usprawiedliwień? Dlaczego więc nie podchodzimy w ten sposób do siebie samego?

Warning: Oczywiście nie chodzi o  zupełnie bezkrytyczny stosunek do siebie ani bagatelizowanie popełnianych przez siebie złych czynów czy krzywdzenia innych! Samokrytyka jest niezbędna do rozwoju, ale przykładana do naszych czynów i cech w zrównoważonej mierze.


2. Przestań być swoim najgorszym wrogiem.

Mamy prawo do błędów. Nie myli się tylko ten, kto nic nie robi. Taka jest prawda. Najlepszym wyjściem dla naszego zdrowia emocjonalnego jest pogodzenie się z tym, że czasem coś się nam nie uda. Co więcej, ludzie, którzy z dystansem podchodzą do siebie, są bardziej cenni w towarzystwie, ponieważ kto umie z właściwej perspektywy spojrzeć na siebie, będzie także potrafił ujrzeć w ten sposób potknięcia i gafy innych.

Fot.Pixabay

3. Twoje wady czynią Cię niepowtarzalnym

Jesteś oryginałem ze swoim zestawem cech- tych dobrych i tych nie najlepszych. Pracuj, by wyeliminować przywary, złe nawyki, negatywne myślenie itp, ale od czasu do czasu licz się z wpadką. Nie jestem osobą, która popiera przekonanie, że nie warto pracować nad swoimi wadami charakteru, szczególnie jeżeli krzywdzą innych. Jednakże takie cechy jak nieśmiałość wcale wadami nie są. Można uznać za nie porywczość prowadzącą do agresji lecz sama  impulsywność nie musi być przywarą. Z pewnością wiecie, co mam na myśli.

Jaki macie stosunek do swoich wad?

Czego możesz nauczyć się z porażki?

Porażka- czasem jedynie pozorna, jako nieudany krok na drodze do sukcesu. Czego może nas nauczyć?

1. Jak reagujesz na niepowodzenie?
2. Jakie metody działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów?
3. Jak silna jest Twoja motywacja?
4. Jak wysokie lub niskie jest Twoje poczucie własnej wartości?
5. Czy dysponujesz wszelkimi środkami do Tego, by osiągnąć sukces?
6. Czego musisz się jeszcze nauczyć?
7. Czy możesz liczyć na wsparcie bliskich, a jeżeli tak, to na czyje?
8. Czy wyszłaś/wyszedłeś wystarczająco poza swoją strefę komfortu?
9. Jak bardzo jesteś wytrwała/wytrwały?
10. Jak bardzo jesteś cierpliwa/cierpliwy?

Czego Waszym zdaniem uczą niepowodzenia? Życzę miłego dnia,
Marta

Fot. pixabay

Skąd się biorą kompleksy?

Zastanawiam się, czy istnieją ludzie, którzy nie mają kompleksów. Nie chodzi tylko o kwestie związane z wyglądem, ale również intelektem, zdolnościami, statusem społecznym czy materialnym oraz wieloma innymi dziedzinami życia, w których uważamy się za gorszych od innych.


Kompleksy to nic innego jak elementy naszego ciała lub osobowości czy życia, które trudno nam zaakceptować, polubić, które sprawiają, że nie podejmujemy wyzwań, jesteśmy ostrożni w zawieraniu znajomości, łatwo się poddajemy...

Jak widać z posiadaniem kompleksów nie wiąże się nic dobrego. Oczywiście, mogą nas motywować do zmian, ale najczęściej dołują i sprawiają, że nie jesteśmy szczęśliwi. Co ciekawe, nawet pozornie niewielka rzecz jak nieakceptowana część ciała może sprawić, że całe nasze życie toczy się wokół niej. A co powiedzieć o pochodzeniu z patologicznej rodziny, braku wykształcenia czy też innych poważniejszych czynnikach, przez które niekiedy cierpi się całe życie...


Powyżej wymienione sprawy nie muszą być kompleksami. Najczęściej stają się nimi na skutek zbudowania w nas takich a nie innych przekonań. Warto wiedzieć, że posiadamy na swój temat dwa rodzaje przekonań: te, które budują w nas inni oraz te, które sami o sobie tworzymy. Które z nich mają większą siłę oddziaływania? Oczywiście te pierwsze. Co więcej, jedno negatywne słowo czy gest zapada nam w świadomość, ale i podświadomość na długie lata. 

Tak więc, bolesne słowa cioci o naszych grubych udach, faceta o braku inteligencji czy słowa szefa :" Nie nadajesz się do niczego" sprawiają, że zaczynamy tak myśleć i trudno nas przekonać, że jest inaczej. Najtrwalsze są przekonania tworzone przez osoby nam bliskie, czyli rodziców lub partnerów. 

Innym źródłem kompleksów są osobiste niepowodzenia, wzmocnione niskim poczuciem własnej wartości. Kolejny wpis będzie więc dotyczył tego, czego można nauczyć się z porażek.

Chciałabym Was zapytać, skąd się wzięły Wasze kompleksy? A może macie jakieś skuteczne lekarstwo na to, jak pozbyć się krzywdzących, lecz głęboko zakorzenionych przekonań o sobie?

Czy jestem zadowolona z tego co mam?

Nie skupiając się na razie na stronie technicznej bloga i jego wyglądzie, chciałabym poruszyć temat zadowolenia z tego, co posiadamy, bądź też jego braku.

"A cóż ja takiego mam"?- być może w tej chwili pomyśli tak spora część czytających. Słabo płatna praca, lub jej brak, mało funduszy na spełnianie marzeń, problemy zdrowotne, rodzinne, kompleksy...a może wręcz przeciwnie- dobre zarobki i brak czasu, dużo przytłaczających obowiązków. Każdy z pewnością szybko znajdzie w swoim życiu sprawy, które sprawiają, że nie jesteśmy z niego zadowoleni.

W pogoni za nowszym, lepszym, normalniejszym nie doceniamy tego, co już posiadamy, zarówno pod względem materialnym, jak i emocjonalnym, w kwestii rozwoju, zarobków, mieszkania, dzieci...


Jak nauczyć się dostrzegać to, co mamy i czym dysponujemy oraz cieszyć się z tego do tej pory udało się nam zdobyć? Jednym z kroków jest uczciwa samoanaliza. Musisz zdać sprawę z tego, że do szczęścia potrzeba tak naprawdę bardzo niewiele. Nigdy nie osiągniesz jego pełni? Być może problem  leży nie w rzeczywistości,  ale w twoim sposobie myślenia.

Nie masz domu, ale masz własne mieszkanie.
Nie ważysz 50 kg, ale jesteś zdrowa i masz zgrabne nogi.
Nie masz partnera, ale masz kilku oddanych przyjaciół.
Nie zarabiasz wiele, ale masz pracę.
...
...

Wstaw swoje zdania, a potem wymaż pierwszą ich część. Widzisz!

Porównywanie się z innymi to najgorsza pułapka, wspomnę o tym w osobnym wpisie, ale są sytuacje, gdzie może otworzyć nam oczy na to, jak wieloma dobrami dysponujemy. Wystarczy spojrzeć na tych, którzy mają mniej lub prawie nic.

Oczywiście zadowolenie z tego co mamy nie oznacza braku dążenia do poprawy sytuacji czy też rozwoju. Po co jednak na tej drodze ograbiać się z radości? Brak satysfakcji z posiadanych dobrodziejstw może sprawić, że nigdy nie będziemy do końca usatysfakcjonowani swym życiem, a to już droga do jego zmarnowania.

Temat nie został wyczerpany. Co myślicie? Jesteście zadowoleni z życia?

Początki zawsze są dziwne...

Nazywam się Marta. Miło mi gościć Cię na moim blogu!
Od lat zawodowo zajmuję się redagowaniem tekstów na potrzeby internetu oraz marketingiem sieciowym. Interesuję się  również zagadnieniami z zakresu psychologii społecznej, rozwoju osobistego oraz socjologii i takie tematy będą poruszane z mojego punktu widzenia w tym miejscu. Zapraszam  serdecznie do dyskusji, refleksji i kontaktu:)


W życiu każdego z nas ma miejsce wiele początków. Niektóre z nich są zupełnie naturalne, jak początek życia. Trudno odnieść się do odczuć na jego temat, ponieważ po prostu nie pamiętamy tego zdarzenia. Później momentów rozpoczynania jest coraz więcej. Początek szkoły, studiów, związku, nowej pracy, projektów zawodowych, zainteresowania nowym hobby. Można tak wymieniać bez końca...Dlaczego uważam, że początki są dziwne? Chodzi mi o towarzyszące im uczucie. Rozpoczynając pisanie tego bloga czuję się nieswojo. Zastanawiam się, czy ktoś będzie tu wchodził, co pomyśli, czy i jak skomentuje. Tak samo jest z innymi początkami. Zastanawiamy się jak to będzie i kiedy zniknie to wrażenie, że czujemy się nieswojo. Patrząc z perspektywy na wydarzenia życiowe, duże i małe, zwykle mówimy sobie: " oj dziwnie było na początku, a teraz..." Lubicie to odczucie "nowości", kiedy stajemy przed czymś nieznanym? Często jest oo ekscytujące, nieraz przytłacza. Ja w każdym razie czuję się podekscytowana:)

Mimo tytułu bloga, zapraszam nie tylko panie w każdym wieku, ale również mężczyzn. Każdy czytelnik jest ważny i mile widziany, zwłaszcza kiedy zostawia komentarz